? γιατηνανησυχ?αμου, πηγα?νετεαργ?τερα.”（我没事，感谢关心，以后慢些走。）

手指耐心下移，我沉默着，突然想到这一页要我读的书其实是凯厄斯自己翻给我的。

“Λυπ?μαιπουσα? χτυπ?θηκαν.”（很抱歉冒犯您。）

词一个个从嘴里蹦出来，拖延的速度。我眼睛盯着下一句。

“Λυπ?μαιπραγματικ?, συνειδητοπο?ησαταλ?θημου, ελπ?ζω ?τιμπορε?τεναμεσυγχωρ?σετε.”（真的对不起，我已经认识到自己的错误，希望您能原谅我。）

屈起的手指依然耐心等待着。

“Λυπ?μαιπραγματικ?, συνειδητοπο?ησαταλ?θημου, ελπ?ζω ?τιμπορε?τεναμεσυγχωρ?σετε.”

平滑流畅的语言，就这么从背后传出来，每一个词节都咬的那么清楚，凯厄斯很认真地念。没有情感，但语速快到不可思议。我都害怕他绊到自己舌头。

“Λυπ?μαιπραγματικ?, συνειδητοπο?ησαταλ?θημου, ελπ?ζω ?τιμπορε?τεναμεσυγχωρ?σετε.”都不知道自己是怎么念完这句，嗓子里有种难以压制的痒，我惊讶于自己还能说出话。

“Δεν ?χεισημασ?α, σεσυγχωρ?.”（没关系，我原谅你。）

话音刚落，凯厄斯抢在我前头念出这则对话的最后一句对白。“Συγν?μη. Δεν ?χεισημασ?α. Συγχωρ?στε”（对不起。没关系。请见谅。我原谅你。），他声音低到仿佛一个错觉，放在扶手上的手指很别扭地屈起来。

“如果这就是你想要的答案的话。”

笑意终于忍不住，死咬住嘴唇，却控制不了身体微微发抖。要不我假装打个喷嚏吧，其实我真的没有笑。